Ο Μίθαικος ήταν συγγραφέας βιβλίων μαγειρικής. Θεωρήθηκε ως «θαυμάσιος θεραπευτής των σωμάτων» μόνο και μόνο επειδή έφτιαχνε θαυμάσια ψωμιά και φαγητά.( Γοργίας, 518β) Από το αρχαιότατο βιβλίο μαγειρικής του Μίθαικου, σώζεται μόνο μια συνταγή και αυτή από τον Αθήναιο από τον οποίο έχουμε και τα μόνα στοιχεία  για το βίο αυτού του μάγειρα. Στο συγκεκριμένο βιβλίο αναφέρεται και ο Πλάτων με όχι ιδιαίτερα κολακευτικά λόγια αφού οι μάγειρες τον εκνεύριζαν. Από τη μία αναγνώριζε το πολύπλοκο και πολυσχιδές του επαγγέλματος αλλά από την άλλη τους κατηγορούσε ότι προήγαγαν την ακολασία. « Άνθρωποι που τους ενδιαφέρει μόνο η τροφή και το να μην κοιμηθούν μόνοι τους το βράδυ» σημείωνε με απελπισία στις επιστολές(7η Επιστολή, 326b).

Λέγεται ότι ο αρχαίος μάγειρας Μίθαικος, πήγε και στη Σπάρτη αλλά οι Σπαρτιάτες τον έδιωξαν κακήν-κακώς γιατί φοβήθηκαν ότι θα διέφθειρε με την τέχνη του τα σπαρτιατικά ήθη. Σε αντίθεση με τους Σπαρτιάτες, οι Αθηναίοι  δείχνουν να είναι πιο μπροστά από την εποχή τους. Ο Αθήναιος (τέλος του 2ου αι. μ.Χ. αρχές του 3ου αι. μ.Χ.) ήταν αρχαίος Έλληνας βιολόγος, (φυτολόγος, ζωολόγος) γαστρονόμος, διαιτολόγος, ρήτορας και γραμματικός από την Ναυκράτιδα της Αιγύπτου. Έζησε στην Αλεξάνδρεια και αργότερα στην Ρώμη. Κυριότερο έργο του ήταν το τριαντάτομο Δειπνοσοφισταί, στο το οποίο μας μιλάει και για τον Κλέαρχο τον Σολέα ( τέλη 3ου αι. ή αρχές 4ου ) ο οποίος ισχυριζόταν πως « μισεί τους ανθρώπους του σημερινούς, που στις συζητήσεις τους, τους απασχολεί  ποια στάση ερωτική είναι η καλύτερη, ή ποιο ψάρι είναι νοστιμότερο ή ποια είναι η σωστή εποχή για το ψάρι και ποιο ψάρι πρέπει να τρώγεται όταν μεσουρανεί ο Αρκτούρος, ή οι Πλειάδες ή ο Σείριος. Και βάζουν για βραβείο σε όποιον απαντήσει σωστά, φιλιά στο στόμα που τα μισεί όποιος έχει ελεύθερα αισθήματα και πρόστιμο για τους χαμένους ορίζουν να πιούν άκρατο οίνο. Η μόδα όμως της μαγειρικής θα φτάσει στο απόγειό της τον 4ο αι, όπου θα αρχίσει και η παραγωγή των περίφημων “σικελικών τσελεμεντέδων” , οι οποίοι προκάλεσαν τη δυσαρέσκεια του Πλάτωνα.