Τα αρχαία ελληνικά συμπόσια, άλλοτε πραγματοποιούνταν μετά από κάποιο δείπνο και άλλοτε για να γιορταστούν οι θεοί Διόνυσος και Έρως. Ούτως ή άλλως αποτελούσαν ανδρική υπόθεση, καθώς οι γυναίκες δεν πήγαιναν ποτέ, σύμφωνα με τις γραπτές πηγές. Όσες πήγαιναν έπαιζαν μουσική ή χόρευαν. Σε αυτά τα συμπόσια, οι συνδαιτυμόνες τρώνε ξαπλωμένοι σε κλίνες. Τα σερβίτσια είναι πολυτελή ενώ τα τραπέζια είναι στολισμένα με λουλούδια και ακριβά κομψοτεχνήματα. Σε όλη τη διάρκεια του φαγητού οι συνδαιτυμόνες δεν πίνουν. Μόλις τελειώσουν το φαγητό, γίνεται σπονδή στο Δία Σωτήρα και αρχίζει το συμπόσιο. Πριν ξεκινήσουν, διαλέγουν τον συμποσίαρχο που θα τακτοποιήσει τις λεπτομέρειες της κρασοκατάνυξης. Στο συμπόσιο, ο νοικοκύρης του σπιτιού έχει φροντίσει για τους χορευτές, τους κιθαρωδούς, τις αυλητρίδες, τους μίμους και τους ακροβάτες που θα διασκεδάσουν τους καλεσμένους του.
Κοντά σε αυτούς και οι καλύτεροι μάγειροι εκείνης της εποχής και οι συγγραφείς βιβλίων γαστρονομίας.
Ο Αθήναιος ο Nαυκρατίτης,( τέλη 2ου αι. μ.Χ. – αρχές 3ου αι. μ.Χ.) ήταν αρχαίος Έλληνας βιολόγος, φυτολόγος, ζωολόγος, γαστρονόμος, διαιτολόγος, ρήτορας και γραμματικός από την Ναυκράτιδα της Αιγύπτου. Έζησε στην Αλεξάνδρεια και αργότερα στην Ρώμη. Κυριότερο έργο του ήταν οι Δειπνοσοφισταί, από το οποίο σώζεται μόνο η “Σύνοψις” σε 15 βιβλία, και αυτά αποσπασματικά. Στο έργο αυτό ένας Ρωμαίος οικοδεσπότης δειπνεί με τους 29 φιλοξενούμενούς του, και με τη μορφή συνομιλίας, περιγράφεται η ζωή, τα ήθη και τα έθιμα, καθώς και η τέχνη και οι επιστημονικές γνώσεις των αρχαίων Ελλήνων. Παράλληλα αποτελεί ένα χαρακτηριστικό εγχειρίδιο γαστρονομίας και μια εγκυκλοπαίδεια με αλλεπάλληλες καταγραφές παραθεμάτων από εκατοντάδες συγγραφείς. Υπάρχουν ακόμα και κείμενα για το κρασί, τα σύκα, τα μήλα, τα καρύδια κλπ.
Ο Μίθαικος, συγγραφέας βιβλίων μαγειρικής, θεωρήθηκε ως «θαυμάσιος θεραπευτής των σωμάτων» μόνο και μόνο επειδή έφτιαχνε θαυμάσια ψωμιά και φαγητά. Από το αρχαιότατο βιβλίο μαγειρικής του Μίθαικου, σώζεται μόνο μια συνταγή και αυτή από τον Αθήναιο από τον οποίο έχουμε και τα μόνα στοιχεία για το βίο αυτού του μάγειρα. Λέγεται ότι ο αρχαίος μάγειρας Μίθαικος, πήγε και στη Σπάρτη αλλά οι Σπαρτιάτες τον έδιωξαν κακήν-κακώς γιατί φοβήθηκαν ότι θα διέφθειρε με την τέχνη του τα σπαρτιατικά ήθη. Σε αντίθεση με τους Σπαρτιάτες, οι Αθηναίοι δείχνουν να είναι πιο μπροστά από την εποχή τους.
Ο Θεαρίωνας, φημισμένος αρτοποιός της αρχαιότητας. Στην αρχαία Ελλάδα το ψωμί ήταν επίσης πολύ διαδεδομένο. Μέχρι το 2.500 π.Χ. στην αρχαία Ελλάδα υπήρχαν σχεδόν 80 είδη ψωμιού όπως αναφέρουν οι σημαντικότεροι συγγραφείς μας, Ησίοδος, Όμηρος και Ηρόδοτος.
Ο Σάραμβος ήταν παραγωγός ή έμπορος κρασιού.
Αν κάποιον εκνεύριζαν οι μάγειροι, αυτός ήταν ο Πλάτωνας. Από τη μία αναγνώριζε το πολυεπίπεδο και τη σημασία του επαγγέλματος, αλλά από την άλλη τους κατηγορούσε ότι προήγαγαν την ακολασία. Η μόδα της μαγειρικής θα φτάσει στο απόγειό της τον 4ο αι, όπου αρχίζει και η δημιουργία των περίφημων «σικελικών τσελεμεντέδων», οι οποίοι προκάλεσαν τη δυσαρέσκεια του Πλάτωνα. Στον αντίποδα του «ακόλαστου» μάγειρα της εποχής, βρίσκεται η Ορθόδοξη Χριστιανική παράδοση που χρήζει τον Ευφρόσυνο το Δίκαιο ως προστάτη των μαγείρων. Σύμφωνα με το Συναξαριστή ο Άγιος Ευφρόσυνος ο Μάγειρας, η μνήμη του οποίου γιορτάζεται στις 11 Σεπτεμβρίου.
