Aνέκαθεν ο καφές λειτουργούσε ως συνδετικός κρίκος ανάμεσα στους ανθρώπους. Τα καφενεία ήταν ιδανικοί χώροι για ανταλλαγή ιδεών και όαση ενάντια στη μοναξιά.

Αν και όλη η Ανατολή λάτρευε τον καφέ, το κλίμα και το χώμα δεν βοηθούσαν στην ανάπτυξη του φυτού. Εκτός από την Αιθιοπία που εμφανίστηκαν τα πρώτα φυτά καφέ, η Υεμένη και η Αραβία αποτελούσαν εκείνη την εποχή τις σημαντικότερες πηγές παραγωγής καφέ.

Οι Άραβες τον έφεραν στην Ευρώπη μέσω Βενετίας. Τόπος συνάντησης των εμπόρων ήταν το λιμάνι της Σμύρνης.

Το καφενείο, από την εποχή της Τουρκοκρατίας, είχε συνδεθεί με τη ζωή των κατοίκων της Μικράς Ασίας. «Γιαβάτσικος» τούρκικος γλυκός καφές σε χοντρό φλυτζάνι, «Kahrehane» καφενές, «taba» ταμπής, καφετζής, «Kaymak» καϊμάκι, «tiryaki» θεριακλής, «ντελβές» κατακάθι καφέ, «σεκερί» γλυκός, ήταν μερικές από τις καθημερινές λέξεις στους καφενέδες της Σμύρνης.