Δεν ήταν δυνατόν να περάσει η μέρα χωρίς να ακούσεις, «Μπακίρια γανώνω, ο γανωτζής».

Ειδικά τις μέρες πριν τη Λαμπρή, που όλο το σπίτι και τα σκεύη, έπρεπε να αστράφτουν.

Γυρνούσαν στα σπίτια, μάζευαν τα χάλκινα σκεύη και σε κάποια γωνιά άναβαν φωτιά,

 την πύρωναν με τη φυσούνα και άρχιζαν το γάνωμα με τον παραδοσιακό τρόπο…

Χαλκιάδες και Μπακιρτζίδες

Τα βουνά του Πόντου ήταν πλούσια σε μεταλλεύματα, όπως χαλκό, άργυρο, χρυσό και σίδηρο. Από τα πανάρχαια χρόνια οι Έλληνες ασχολήθηκαν με την επεξεργασία του χαλκού. Τόσο σε ολόκληρη τη Μικρά Ασία, όσο και στην Ελλάδα, οι Έλληνες εξελίχθηκαν σε σπουδαίους χαλκουργούς. Η παραγωγή χάλυβα γίνεται στον Πόντο κατά το δεύτερο μισό της 2ης π.Χ. χιλιετίας. Η χρήση μετάλλων διαδίδεται στις αρχές της 4ης χιλιετίας π.Χ. στη Μέση Ανατολή καi κυρίως στη Μεσοποταμία.

Οι χρυσικοί, ασημιτζίδες, κουγιουμτζήδες, κατείχαν την πρώτη θέση στην ιεραρχία των συντεχνιών. Το επάγγελμά τους θεωρούνταν ευγενές και προστατευόταν ιδιαίτερα από τους βασιλείς, αυτοκράτορες και σουλτάνους των ελληνιστικών, ρωμαϊκών, βυζαντινών και τουρκικών κυριαρχιών όλου του τότε γνωστού κόσμου.

Περίτεχνα όπλα, κοσμήματα, αντικείμενα διακόσμησης αλλά και θρησκευτικής λατρείας από τον Πόντο, την Ιωνία και την Αιολία, περιγράφονται λεπτομερώς από τον Όμηρο, τόσο στην Ιλιάδα, όσο και στην Οδύσσεια. Στα βυζαντινά χρόνια, περίοδος κατά την οποία ο χρυσός και το ασήμι χρησιμοποιούνται αποκλειστικά στην κατασκευή διακοσμητικών αντικειμένων και κοσμημάτων, η χρήση του χαλκού περιορίζεται στην κατασκευή ειδών οικιακής χρήσης. Μπακιρένια πιάτα, ταψιά, τεντζερέδες, λαγήνια, καζάνια, κατείχαν ξεχωριστή θέση στα ελληνικά σπίτια σε όλη την Ανατολή και ιδιαίτερα την περίοδο της Τουρκοκρατίας. Εκτός από την Κωνσταντινούπολη, περίφημα μπακιρτζίδικα υπήρχαν στην Καισάρεια, το Ικόνιο, την Προύσα, την Τραπεζούντα και την Αμάσεια.