Στη Μικρά Ασία, οι γυναίκες αξιοποιούσαν με τον καλύτερο τρόπο τα βότανα, τα άγρια αυτοφυή φυτά και τα λαχανικά και με το απόσταγμα των λουλουδιών, των φύλλων και των σπόρων έφτιαχναν αιθέρια έλαια και αξιοποιούσαν τις ευεργετικές τους ιδιότητες, χρησιμοποιώντας τα και ως καλλυντικά. Η αστική τάξη βέβαια της Σμύρνης, προμηθεύονταν τα καλλυντικά και τα αρώματα από τις αγορές της Ευρώπης και ιδιαίτερα του Παρισιού.

Τάση για πολυτέλεια

Η αργυροχρυσοχοΐα είχε μεγάλη παράδοση στη Μικρά Ασία. Σημαντική εποχή στην ιστορία του ελληνικού κοσμήματος είναι η ελληνιστική, που κάλυπτε την περίοδο από τα χρόνια του Μ. Αλεξάνδρου μέχρι την ίδρυση της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

Στη μέση ελληνιστική περίοδο (270-150 π.Χ.) τα κέντρα του πολιτισμού μεταφέρονται στην Ανατολή, στα νέα ελληνιστικά βασίλεια. Φημισμένα κέντρα αργυροχρυσοχοΐας της εποχής ήταν η Κωνσταντινούπολη καθώς και η Σαφράπολη στον Πόντο.

Κοσμήματα αντρικά και κυρίως γυναικεία (τεπελίκια, περιλαίμια, πόρπες, ζώνες, καρφίτσες, σκουλαρίκια κ.ά.), διακοσμητικά αντικείμενα, δίσκοι, ταμπακέρες, θήκες καλλυντικών κ.ά. υπήρχαν άφθονα στις αγορές της Σμύρνης και ήταν ιδιαίτερα αγαπητά στις Σμυρνιές.

Τα πιο διαδεδομένα κοσμήματα ήταν τα πεντόλιρα, τα φλουριά, τα κωνσταντινάτα και οι λίρες.