Στα γλυκόξινα φαγητά που κάνω με κρέας, εκτός από λίγο μέλι, συνηθίζω να προσθέτω νωπά και αποξηραμένα φρούτα, σταφύλια, δαμάσκηνα, βερίκοκα. Κυρίως όμως στο σπίτι μας, οι δικοί μου έβαζαν αμύγδαλα.

Στα μαγειρευτά κρέατα και πουλερικά, στο πιλάφι, στη σούπα, στους χαλβάδες, στα σιροπιαστά γλυκά, στα γαλακτερά, βάζαμε αμύγδαλα. Αργότερα έβαζαν καρύδι, φιστίκι Αιγίνης, κουκουνάρι ή φουντούκι.

 

Δεν μπορώ να ξεχάσω τα αρωματικά και χρωματιστά πιλάφια. Δίναμε μεγάλη σημασία στην όραση και την όσφρηση. Πέρα από τα γευστικά καρυκεύματα, χρησιμοποιούσαμε μυρωδικά και χρωστικά για να ομορφύνουμε το φαγητό. Μόσχος, άμπαρη, καμφορά, αλόη και κυρίως ροδόνερο, ήταν συμπληρώματα που έδιναν άρωμα στα φαγητά. Κουρκουμάς και ζαφορά τα βάζαμε για το χρώμα. Απαραίτητα βέβαια το κρεμμύδι και το σκόρδο σε αφθονία στα φαγητά και το φρέσκο κρεμμυδάκι στις σαλάτες.

 

Πιλάφι, πρώτη θέση στα γεύματα. Να ξέρεις ότι το ρύζι αποτελεί βασικό συστατικό στη διατροφή μας περισσότερο από 5000 χρόνια. Από την Κίνα ταξίδεψε στην αρχαία Ελλάδα. Εμφανίστηκε στη διατροφή μας από τον Ηρόδοτο από το 480 π.Χ. Από τον 15^ο αιώνα έχει σημαντική θέση στη μικρασιατική γαστρονομική μας παράδοση. Από τους εκατοντάδες διαφορετικούς τρόπους μαγειρέματος στη Μικρά Ασία, είναι το πιλάφι με μελιτζάνες, πιλάφι με ρεβίθια, πιλάφι με κυνήγι, πιλάφι με διάφορα κεμπάπια, πιλάφι με κρέας και ξηρούς καρπούς, ατζέμ πιλάφ, ιτς πιλάφ, πιλάφι με πλιγούρι και κάστανα και πολλά άλλα…

 

Να σου θυμίσω και μια συμβουλή για το μαγείρεμα.

Αν θες να μη σου κολλήσει το ρύζι, ρίξε μια κουταλιά λάδι στο νερό που βράζει. Το πιλάφι για να γίνει σπυρωτό θέλει «ξεκούραση». Μόλις ρουφήξει το νερό του, το αφήνεις σε χαμηλή φωτιά για περίπου 15 λεπτά. Δεν πρέπει να το ανακατέψεις πριν στεγνώσει. Διαφορετικά απελευθερώνεται το άμυλο και το ρύζι γίνεται κολλώδες. Όταν μαγειρέψουμε το ρύζι σκεπάζουμε την κατσαρόλα με πετσέτα και κλείνουμε και με το καπάκι. Έτσι δεν θα στάξει ο ατμός μέσα για να το λαπαδιάσει.

Το πιλάφι το μαγειρεύουμε αργά και προσεχτικά. Χρησιμοποιούμε πλατιά και ρηχή κατσαρόλα, με βαρύ πάτο και σε πολύ χαμηλή φωτιά.

 

Σησάμι. Πέντε χιλιάδες χρόνια ιστορία.

 

Μη ξεχνάτε να τρώτε συχνά στο σπίτι εδέσματα που έχουν σουσάμι, όπως το παστέλι. Οι ρίζες του παστελιού βρίσκονται στην αρχαιότητα. Ήταν βασικό συστατικό της διατροφής των Ελλήνων, ενώ ο Ηρόδοτος το αναφέρει ως ένα από τα πιο τονωτικά και εύγεστα γλυκίσματα.

Η κατανάλωσή του σε ολόκληρους σπόρους ή αλεσμένους ή ακόμη και το λάδι του χρονολογούνται από τους αρχαίους χρόνους. Η καλλιέργειά του ξεκίνησε πριν 5000 χρόνια από τη Συρία, την Παλαιστίνη και την Αίγυπτο.

Ευρήματα μαρτυρούν ότι οι αρχαίοι Αιγύπτιοι είχαν το σουσάμι σε περίοπτη θέση, ενώ οι Ασσύριοι θεοί, έπιναν κρασί από σουσάμι για να αποκτήσουν ενέργεια πριν από τη μάχη. Ο λαός των Ασσυρίων όταν δεν είχε περισσεύματα ασημιού, για να πάρει δάνεια χρησιμοποιούσε σουσάμι, κάτι που δείχνει πόσο πολύτιμοι ήταν οι χρυσόχρωμοι σπόροι του.

Στην αρχαία Ελλάδα το σουσάμι χρησιμοποιήθηκε ως τροφή αλλά και για την παραγωγή φαρμάκων. Ο Ιπποκράτης το ξεχώριζε για την υψηλή διαιτητική του αξία, ενώ ο Γαληνός το χρησιμοποιούσε ως φάρμακο.

 

 

Αμύγδαλα. Για να ασπρίσουμε αμύγδαλα, τα μουσκεύουμε 10 λεπτά μέσα σε βρασμένο νερό. Κατόπιν πιέζουμε το αμύγδαλο στην άκρη του και η φλούδα θα βγει αμέσως.

Για να βγάλουμε τη φλούδα στα φουντούκια, τα καβουρντίζουμε στο φούρνο ή στο τηγάνι και μετά τα τρίβουμε με μια πετσέτα, για να φύγει ο υπόλοιπος φλοιός.

Αμυγδαλόψιχα. Αν είναι ξερή και ζαχαρωμένη, μπορεί να γίνει πάλι φρέσκια, αν τη βάλεις σε ένα δοχείο με βραστό αλατισμένο νερό. Όταν κρυώσει το νερό το χύνουμε και βλέπουμε ότι τα αμύγδαλα είναι μαλακά και φρέσκα.

 

 

                                                                      Ο όμορφος μύθος της αμυγδαλιάς

 

Σύμφωνα με το μύθο, ο Δημοφών ήταν γιος του Θησέα και της Φαίδρας. Ταξιδεύοντας στο Αιγαίο για Αθήνα, έφθασε στις ακτές της Θράκης. Στην ακρογιαλιά γνώρισε τη Φυλλίδα την κόρη του βασιλιά Σίθωνα. Ο Δημοφώντας επικεφαλής των ναυτών ζήτησε από τα κορίτσια να μην φοβούνται. Η βασιλοπούλα γοητευμένη από τους ευγενικούς τρόπους του και εμπιστευόμενη το ένστικτό της, τους  φιλοξένησε στο παλάτι με τιμές. Εκείνος δεν έμεινε αδιάφορος από την χάρη και την ομορφιά της κόρης. Ο Έρωτας και ο γάμος δεν άργησαν να έλθουν. Η νοσταλγία όμως της πατρίδας του, ανάγκασε τον Δημοφώντα να ταξιδέψει στην Αθήνα με την υπόσχεση να επιστρέψει γρήγορα. Οι μήνες όμως περνούσαν και η γλυκιά προσμονή της κόρης μετατράπηκε σε αβάσταχτο μαρτύριο.

Κάθε ξημέρωμα πήγαινε στο σημείο του αποχαιρετισμού και περίμενε. Η κόρη έσβηνε μέρα με την μέρα. Είχε γίνει πια τόσο χλωμή και αδύνατη που οι θεοί την λυπήθηκαν και για να μην υποφέρει άλλο την μεταμόρφωσαν σε όμορφο λυγερόκορμο δέντρο, την Αμυγδαλιά. Κι ο Δημοφώντας όμως δεν μπορούσε μακριά από την αγαπημένη του. Αγνοώντας τις νουθεσίες φίλων και συγγενών, ξεκίνησε μες στην καρδιά του χειμώνα το ταξίδι της επιστροφής. Αναζητώντας την αγαπημένη του έφτασε στο σημείο του αποχαιρετισμού. Εκεί ακριβώς είδε να στέκεται ένα ψηλό ξεραμένο δέντρο χωρίς καρπούς και φύλλα. Ο νέος κατάλαβε τι είχε συμβεί και βγάζοντας μια κραυγή πόνου με δάκρυα στα μάτια αγκάλιασε σφιχτά τον ξερό κορμό σαν να αγκάλιαζε το σώμα της αγαπημένης του. Και τότε σαν από θαύμα, ζωή πλημμύρισε το άψυχο ξύλο και τα γυμνά κλαδιά του δέντρου στολίστηκαν με πανέμορφα μικρά λευκά άνθη που ανέδυαν μια υπέροχη λεπτή ευωδία…

                                                    Και ένα ευωδιαστό υπέροχο γλυκό

 

Αμυγδαλωτά άσπρα

Υλικά

Ζάχαρη χοντρή για το πασπάλισμα, 640 γρ. αμυγδαλόψιχα ξεφλουδισμένη και στεγνή, 480 γρ. ζάχαρη, 1-2 σταγόνες λάδι ανθόνερου ή ανθόνερο, 1 φλιτζάνι νερό, 1 κουταλάκι του γλυκού χυμό λεμονιού

Εκτέλεση

Ρίχνουμε στο μπλέντερ του μίξερ τα αμύγδαλα και τα χτυπάμε να ψιλοκοπανιστούν.

Σε μία κατσαρόλα ρίχνουμε τη ζάχαρη με το νερό και τα βράζουμε για να δέσουν και

να γίνουν πυκνό σιρόπι. Λίγο πριν δέσει το σιρόπι ρίχνουμε το χυμό λεμονιού και το

λάδι του ανθόνερου. Κατόπιν αποσύρουμε το σιρόπι από τη φωτιά, τ’ αφήνουμε να

κρυώσει λίγο και το ρίχνουμε στο μπολ που έχουμε τα τριμμένα αμύγδαλα. Έπειτα τα

ανακατεύουμε καλά μέχρι να γίνει μία ομοιόμορφη ζύμη. Στην συνέχεια πλάθουμε σε

διάφορα σχήματα τα αμυγδαλωτά και τα τυλίγουμε στην χοντρή ζάχαρη. Χαρακτηριστικό σχήμα είναι το αχλαδάκι που το

στολίζουμε βάζοντας ένα φυλλαράκι μυρτιάς στο πάνω μέρος και ένα γαρύφαλλο στο κάτω.