Ανάμεσα σε όσα δίδαξε στους ανθρώπους ο Προμηθέας, ήταν και η χρήση των βοτάνων, λέει ο Aισχύλος στον «Προμηθέα Δεσμώτη». Τα βότανα είναι γνωστά από τόσο παλιά, ώστε πρώτη «ασχολήθηκε» μαζί τους η ελληνική μυθολογία.
O Απόλλωνας, ο Ερμής, η Mήδεια, ο σοφός Κένταυρος Xείρων και άλλοι θεοί και ημίθεοι πλαισιώνονται από μύθους που σχετίζονται με τα βότανα. O Όμηρος τραγούδησε τη δύναμή τους, ο Ιπποκράτης τα χρησιμοποίησε στην ιατρική ενώ ο Θεόφραστος και ο Διοσκουρίδης εδραίωσαν τη βοτανοθεραπεία.
Σήμερα η βοτανοθεραπεία και η χρησιμοποίηση των αρωματικών φυτών, πέραν των όσων προσφέρουν στην υγεία, τη μαγειρική και την ομορφιά, αποτελούν αξιόπιστη γέφυρα με το παρελθόν. Tα βουνά αλλά και οι κάμποι της Ελλάδας μοσχοβολούν όλο το χρόνο από θυμάρι, φλισκούνι, φασκόμηλο, και εκατοντάδες ακόμη βότανα.
Όταν ο άνθρωπος άρχισε να μαγειρεύει και να αποθηκεύει, ανακάλυψε τα μπαχαρικά. Είναι βέβαιο ότι από εκείνη την εποχή υπήρχε συστηματική χρήση γνωστών μπαχαρικών όπως η ρίγανη, το θυμάρι, το δεντρολίβανο, ο άνηθος, το κύμινο, το σκόρδο, η κάππαρη κ.ά. H αξία τους προέκυπτε και από τις ευεργετικές τους ιδιότητες στη διατήρηση των τροφών, γεγονός που αναδεικνύει τη μεγάλη τους σημασία για την αποθήκευσή τους. Από τη Γραμμική B εντοπίσθηκαν ο δυόσμος, ο τερέβινθος, το φασκόμηλο, το κύμινο, ο μάραθος, ο κόλιανδρος, το σέλινο και το σκόρδο. Πάμπολλα ήταν τα βαφικά αλλά και τα αρωματικά φυτά, τα οποία χωρίζονταν σε αυτά που χρησιμοποιούσαν για το σώμα και σε αυτά που προορίζονταν για αρωματισμό χώρων, δηλαδή τα θυμιάματα. Μάλιστα, η παραγωγή και η χρήση αρωματικών ελαίων και αλοιφών κατά τη μινωική περίοδο θεωρείται δεδομένη και επιβεβαιώνεται από κείμενα σε Γραμμική B.
Τα αρωματικά φυτά και τα βότανα ήταν άρρηκτα δεμένα με τη διατροφή μας. Η ελληνική γη ήταν, και είναι, γεμάτη από ποικιλίες αρωματικών φυτών με ευεργετικές ιδιότητες.
Σε πινακίδες που έχουν έρθει στο φως από ανασκαφές γίνεται αναφορά σε καρυκεύματα που χρησιμοποιούνται έως σήμερα, όπως κολίανδρο, κύμινο, μάραθο, σησάμι, σέλινο, κάρδαμο, φλισκούνι αλλά και χουρμάδες και σύκα, που ήταν βασικά είδη διατροφής στην αρχαία Ελλάδα.
