Η Χαλκευτική τέχνη στην Ελλάδα συνδέεται με το θεό Ήφαιστο. Από τις πιο παλιές τέχνες η μεταλλοτεχνία, επηρέασε βαθύτατα τον πολιτισμό. Από την ύλη των μετάλλων που χρησιμοποιούνταν στα εργαλεία και στα όπλα, χαρακτηρίστηκαν μεγάλες χρονικές περίοδοι, όπως εποχή χαλκού και εποχή σιδήρου, εποχές κατά τις οποίες συντελέστηκαν ριζικές αλλαγές στην πορεία του ανθρώπου.

Αν και ο χαλκός ερχόταν στην Ελλάδα από μακριά (Κύπρος, Μ. Ασία, Καύκασος, Πόντος) σε πολλές περιοχές της Ελλάδας  η χαλκουργία και η ορειχαλκουργία, όπως και η αργυροχρυσοχοΐα έχουν σημαντική και μόνιμη θέση στην ιστορία του κοινωνικού βίου, κυρίως με την κατεργασία και διακόσμηση οικιακών σκευών.

Από τα βυζαντινά και νεότερα χρόνια οι εκκλησίες ήδη άρχισαν να εξοπλίζονται κυρίως με μπρούτζινα (ορειχάλκινα), ιερά σκεύη και αντικείμενα. Σύντομα, άρχισε η μείξη του χαλκού με άλλα πιο σκληρά μέταλλα (ψευδάργυρο, κασσίτερο), μετατρέποντας το σε μπρούντζο και ορείχαλκο.

Με παράξενα μακρύλαιμα σφυριά και εργαλεία, οι τεχνίτες χτυπούσαν καθισμένοι για ώρες μορφοποιώντας το εύπλαστο μεταλλικό φύλλο σε επιμέρους τμήματα, τα οποία ένωναν με τη βοήθεια της φωτιάς και μετά, με το κατάλληλο σφυρηλάτημα, έφτιαχναν το τελικό σχήμα του σκεύους.

Τα οικιακά σκεύη ήταν κυρίως της κουζίνας, υδροφόρα, μετάγγισης, αποθήκευσης υγρών, σκεύη μαγειρικής, σερβιρίσματος κλπ.