Από εδώ διοχετεύονται σε διάφορα σημεία, όλα τα προϊόντα που φτάνουν στη Σμύρνη από το εσωτερικό της Ασίας, φορτωμένα σε καμήλες. Προχωρήσαμε ως το Καραβάν γεφύρι. Το γεφύρι αυτό πάνω στον ποταμό Μέλη, έχει μόνο ένα τόξο, υπερυψωμένο. Είναι όμως ετοιμόρροπο και μοιάζει πως γρήγορα θα πάψει να χρησιμοποιείται για το σκοπό που χτίστηκε. Πάνω απ’ αυτό περνούσαν ατέλειωτες σειρές από παραμορφωμένες καμήλες με το ρυθμικό τους βήμα, κρατώντας το λαιμό ψηλά με περηφάνια, με μάτια μισόκλειστα και μία αδιάφορη όψη, σαν να μην υπήρχε τίποτα στον κόσμο που να μπορούσε να αλλάξει τον συνηθισμένο τους ρυθμό. Δε νομίζω ότι οι αγωγιάτες χρησιμοποιούν ποτέ καμουτσίκι ή βέργα για να τις κάνουν να κινηθούν γρηγορότερα. Τις παροτρύνουν με λόγια μόνο να προχωρήσουν, όταν αυτές προτιμούν να στέκονται τελείως ακίνητες. Για ν΄ απολαύσουμε καλύτερα αυτή την ανατολίτικη δραστηριότητα, ψάξαμε και βρήκαμε μία ωραία θέση στη σκιά των θεόρατων δέντρων στις όχθες του ποταμού. Ο Μέλης πηγάζει από μία σπηλιά. Εκεί σύμφωνα με την παράδοση ο Όμηρος έγραψε την Ιλιάδα και για αυτό το μέρος εκείνο λέγεται Ομήρειον, κι ο ίδιος πήρε από τον ποταμό την επωνυμία Μελισηγένης. Η Σμύρνη διεκδικεί και κείνη την τιμή ότι είναι πατρίδα του Ομήρου. Όπως είναι γνωστό οι πόλεις που διεκδικούν την ίδια τιμή είναι επτά. Σμύρνη, Ρόδος,  Κολοφώνας, Σαλαμίνα , Χίος , Άργος, Αθήνα.

                                                                                                                                                                                                                                                                Χριστιάνα Λυτ 1836