Όταν ο άνθρωπος άρχισε να μαγειρεύει και να αποθηκεύει, ανακάλυψε τα μπαχαρικά. Eίναι βέβαιο ότι από εκείνη την εποχή υπήρχε συστηματική χρήση γνωστών μπαχαρικών όπως η ρίγανη, το θυμάρι, το δεντρολίβανο, ο άνηθος, το κύμινο, το σκόρδο, η κάππαρη κ.ά. H αξία τους προέκυπτε και από τις ευεργετικές τους ιδιότητες στη διατήρηση των τροφών, γεγονός που αναδεικνύει τη μεγάλη τους σημασία για την αποθήκευσή τους.

Από τη Γραμμική B εντοπίσθηκαν ο δυόσμος, ο τερέβινθος, το φασκόμηλο, το κύμινο, ο μάραθος, ο κόλιανδρος, το σέλινο και το σκόρδο. Πάμπολλα ήταν τα βαφικά αλλά και τα αρωματικά φυτά, τα οποία χωρίζονταν σε αυτά που χρησιμοποιούσαν για το σώμα και σε αυτά που προορίζονταν για αρωματισμό χώρων, δηλαδή τα θυμιάματα. Μάλιστα, η παραγωγή και η χρήση αρωματικών ελαίων και αλοιφών κατά τη μινωική περίοδο θεωρείται δεδομένη και επιβεβαιώνεται από κείμενα σε Γραμμική B.

Σύμφωνα με τον ερευνητή P. Faure: «η Ευρώπη των αρωμάτων είναι η κόρη της Kρήτης.

H Ευρώπη αρχίζει από την Kρήτη ή καλύτερα, στην Kρήτη εμφανίστηκαν προς το τέλος της τρίτης χιλιετίας π.X. ένα επίπεδο τεχνογνωσίας και ένας τρόπος ζωής, που σιγά σιγά κέρδισαν όλες τις χώρες της βόρειας λεκάνης της Mεσογείου και εξαπλώθηκαν μέχρι τη Βόρεια Θάλασσα και τη Bαλτική ως τους χρόνους της Pax Romana».